
Łabędź czarny jest jedynym łabędziem o czarnym upierzeniu, tylko lotki jego skrzydeł są białe. Ptak ten występuje na moczarach i wodach śródlądowych Australii, na Nowej Gwinei, Tasmanii i Nowej Zelandii.
Osobniki tego gatunku zostały sprowadzone do Europy z Australii w 1791 roku przez Anglików. Początkowo trafiły do ogrodów zoologicznych i prywatnych parków, skąd czasami uciekały. Rozwijającą się w zachodniej Europie dziką populację tych łabędzi zapoczątkowały na początku XX w. ptaki zbiegłe z niewoli w Anglii. Obecnie dzikie łabędzie czarne zamieszkują Polskę, Niemcy, Austrię, Słowenię, Ukrainę, a najliczniejsza grupa bytuje w Holandii - w połowie lat 90. ubiegłego wieku oszacowano ją na ponad 200 osobników.
Łabędź czarny ma długą szyję i jaskrawoczerwony dziób oraz białe lotki, wyraźnie widoczne podczas lotu. Dorosłe młode ptaki są ciemnobrązowe. Najczęściej wydaje trąbiący głos. Tak jak inne blaszkodziobe, łabędzie czarne gubią w czasie pierzenia wszystkie lotki jednocześnie i nie mogą przez około 4-5 tygodni latać
Łabędź czarny jest mniejszy od łabędzia niemego. Długość ciała: 110 - 140 cm (mniej więcej połowa przypada na głowę i szyję), rozpiętość skrzydeł: 160 - 200 cm, masa ciała: samce do 6 kg, samice do 5 kg.